Spoekie Poes

Het is rond een uur of 2 ’s nachts als er plotseling gestommel klinkt vanaf de zolder. Ineens ben ik klaarwakker. Het geluid kwam van direct boven ons bed. Daar hoor ik het weer! Bonk Rommeldebommeldeboem. Even later kraakt er een trede van de zoldertrap. En dan weer. Het komt naar beneden! Ik besluit om een kijkje te nemen en kruip zachtjes onder de dekens vandaan. Mijn vrouw heeft kennelijk niets gehoord, want ze is nog in diepe slaap. Op mijn tenen sluip ik de slaapkamer uit, de overloop op. Het licht van de maan schijnt door een kleine kier onder het rolgordijn van het raam naar binnen. En dan zie ik in de schaduw iets bewegen. Een donkere gedaante. Een slaapwandelaartje misschien? “Hee”, zeg ik zachtjes, “wat ben jij aan het doen?”.

Plotseling rent de gedaante dwars door me heen. Het voelt als een ijskoude windvlaag die ik tot op het bot voel. Brrrrrr. Ik draai me om om te zien waar het spook heen is gegaan. Ik zie het nu heel duidelijk, maar ook weer niet. Vage contouren van een lijf met armen en benen. Een gezicht zie ik niet. En dan springt de spookachtige gedaante weer op me af. Ik sta aan de grond genageld. Bevroren van angst. Ik wil het uitschreeuwen, maar er komt geen geluid uit mijn keel. Weer die ijzige kou. Eindelijk krijg ik weer controle over mijn stem en ik stoot een angstkreet uit.

Ik schreeuw mezelf gelukkig wakker. Mijn vrouw wordt er ook wakker van en port me in mijn zij. “Ja ja, ik ben al wakker”, mompel ik. Maar dan hoor ik weer gestommel vanaf de zolder. “Heeft die stomme kat zich weer op zolder opgesloten?”, mopper ik. Ik ga maar eens kijken. Geen kat te bekennen op de hele zolder. Maar op de overloop strijkt ze ineens langs mijn benen. Even verstijf ik van schrik. Kippevel. Precies op die plek sprong dat spook uit mijn nachtmerrie ook door me heen. Gelukkig was het maar gewoon onze kleine poekinees die aan het rondspoken was. Spoekie Poes!

Powered by ScribeFire.