Natuurlijk ben ik in alles koelbloedig, maar niet als het om kotsen gaat. Een ander zien kotsen heb ik niet zoveel moeite mee opzich. Mijn maag draait er zich niet voor om. Ik ruim regelmatig de kots van mijn gezinsleden op. No problem.
Het wordt pas een probleem als ik zelf moet kotsen. Kotsen gaat me bijzonder moeilijk af. Misschien moet ik het vaker oefenen ofzo. Ik heb ook nauwelijks een kokhalsreflex. Ik zie mijn kinderen altijd argeloos kotsen. Het floept er gewoon uit. No big deal.
Nu wordt ik gelukkig niet vaak misselijk, maar soms, heel soms (eens in de 10 jaar), dan wordt het ook mijn doorgaans heel robuuste maag teveel. En dan begint het gevecht met mijn hoofd. Die is namelijk de baas over mijn lijf, denkt ‘ie. Mijn hoofd is van de stellige mening dat mijn slokdarm een strikte eenrichtingsverkeersroute betreft.
En als mijn maag daar anders over denkt, heeft het pech en zal het een enorme strijd moeten leveren om de controle over mijn lijf van het hoofd tijdelijk te kunnen overnemen. En als mijn maag mijn hoofd dan heeft overruled, dan verzet toch nog mijn hele lijf zich tegen de wil van mijn maag. Het kronkelt en spartelt. Zelfs mijn stembanden protesteren, want ze brullen het uit als de kotsvloed er langs komt.
Door die gigantische strijd tussen mijn lijf en mijn maag komt het er onder zulke hoge druk uit dat ik de rand van de toiletpot goed moet vasthouden, want anders kots ik mezelf tegen het plafond. Het spuit uit alle gaten in mijn gezicht. Als de maag dan eindenlijk leeg is (wat altijd tergend lang duurt zodat ik altijd in ademnood raak) dan voel ik daar de opluchting heel goed. De egoist. En wie kan de rotzooi opruimen? Juist.
Ik begrijp daarom ook niet waarom we kotsen ook wel “overgeven” noemen. Op mij is het in ieder geval niet van toepassing. Ik heb zo’n hekel aan kotsen dat ik me er niet aan kan overgeven. Het resultaat is dat ik na een geslaagde machtsovername van de maag totaal ben afgemat. Alle spieren doen me zeer en mijn stembanden lijken wel gezandstraald. Ik ben een brulkotser. Toch typerend.
Verwoede noten 
Iieeeuw…! Maar wel herkenbaar, ook hier een en al verzet. Wat stom is want daardoor duurt de ellende alleen maar langer. Je zou toch denken dat je hoofd dat wel weet… 🙂
Je lijf weet het eigenlijk altijd beter dan je hoofd. En bij de wat stijfkoppigere mensen moet de misselijke maag altijd een enorme strijd met de kop aan gaan.
Hihi, smerig blogje voor op de vroege ochtend.
Ik denk juist dat je lichaam een vernuftige machine is, die weet wanneer iets niet goed voor je is, en daardoor zo’n reflex heeft.
Als ik mij misselijk voel (gelukkig niet vaak), drink ik iets met prik, want dan ga ik boeren en dan komt het omhoog. Lukt dat niet, dan steek ik mijn vinger in mijn keel.
Ook goedemorgen 😉
goeiemiddag intussen. jij kan er anders ook wat van hoor, als het om smerige verhalen gaat 🙂 en bedankt voor de kotstips. volgende keer zal ik dat ook eens proberen.
Ligt zwaar op de maag zo net met mijn eerste kopje koffie.
Zijn daar geen brulkotserspilletjes voor?
koffie kalmeert de maag (nog een voordeel van koffie), dus je was al goed bezig 😉