Jezelf terug kunnen vinden nadat je jezelf had verloren is blijkbaar een kwestie van stoppen met zoeken. Het is ook een kwestie van aandacht voor dat wat wél belangrijk is voor jezelf. Die aandacht vast blijven houden is moeilijk, vind ik. Mijn aandacht lijkt steeds van mezelf af te glijden. Dan heb ik gedachten over mezelf die niet van mezelf zijn. Er zit nog altijd een tweede stem in mijn hoofd die me zeer vertrouwd is. Haar stem. Onbegrip. Sarcasme. Mijn projectie. Ze uit zich voortdurend in mijn hoofd bij keuzes die ik maak. Of niet maak. Bij ondoordachte acties weerklinkt haar afkeuring in mijn hoofd. “Kop houden!”, denk ik dan (soms hardop), “Uit mijn hoofd jij!”. Naar het schijnt duurt het een derde van de tijd samen voor een ex-geliefde helemaal uit je hoofd is verdwenen. Ruwweg zeven jaren in mijn geval. Daar zijn er al twee van voorbij, dus nog vijf voor de boeg. Haar stem is nog sterk, maar heeft al minder vat op me. Een kwestie van tijd dus. En vooral een kwestie van koppig blijven geloven in mezelf. Koppig is mijn eerste natuur en zelfspot mijn tweede, dus ik maak me geen zorgen.
-
Volg
Volgend
Heb je al een WordPress.com-account? Nu inloggen.
Verwoede noten 
Ik noem het mezelf helen, in alle betekenissen van het woord. Genezen én terug heel worden. Fijn om te lezen dat er nog mensen zijn die na een liefdesbreuk (ik vind scheiding een gigantisch eufemisme) de tijd nemen om zichzelf terug (uit-) te vinden. Het is niet niks om jezelf terug heel te voelen nadat je zoveel jaren als het ware samenvloeide met iemand die je ooit graag zag.
Dankjewel. Ik vind het woord “scheiding” zelf ook nogal steriel. Het is een heel zakelijk woord. Het woord “breuk” past beter bij het gevoel. Je zegt ook “terug heel”. Daar moest ik even over nadenken. Als of ik terug bij af ben, maar dat bedoel je denk ik niet. Volgens mij bedoel je het weer terug bij je eigen kern komen en me me daar weer helemaal thuis voelen.
Ik heb heel lang het gevoel gehad dat er stukken (lijf, herinnering, emotie, identiteit) uit me getrokken werden door die liefdesbreuk, juist omdat je op den duur zo verstrengeld bent (ik stel me altijd alles heel erg plastisch voor) 🙂 En dat ik daardoor gehavend achterbleef. Maar gelukkig wassen die dingen ook terug aan (gelijk de staart van een hagedis) en voel ik me langzaamaan terug heel. Het is maar een visuele voorstelling om een beetje grip te krijgen op een haast surreële situatie hoor 😉
Na zoveel jaren samen lijkt het me heel logisch dat stem, mening en gevoel van de ander nog steeds met je mee lopen, bij elke beslissing of keuze die je moet maken.
Zelf had ik daar lang ‘last’ van bij het begin van ons samenwonen, de stem en mening van mijn moeder liepen overaltijd met me mee. Ik heb mijn eigen ik terug moeten toelaten en opzoeken, ook al bedoelde mijn moeder alles heel goed en was ze wijs, alleen….. ik was anders wijs 🙂 en begon stilaan meer aan te sluiten bij mijn man.
Worden wij trouwens niet ‘ik’ via onze omgeving?
we identificeren ons denk ik altijd met het vertrouwde. En een vreemde omgeving wordt na verloop van genoeg tijd vanzelf vertrouwd. Plotseling uit die vertrouwde omgeving gerukt worden brengt ons terug naar een ‘ik’ die weer buiten die omgeving moet kunnen staan. Ik denk dat die ‘ik’ dichter bij de kern zit.
Als jullie samen gebleven waren hadden jullie straks het 25 jarig huwelijk kunnen vieren. Hoeveel mensen vieren dat niet in de hoop de stem van de ander eindelijk stil te krijgen?
Jezelf terugvinden houdt wel in dat je ooit jezelf was, maar wie ben je, hoe kun je weten wie je bent, want de tijd geeft ervaringen en die veranderen je. Dus in plaats van jezelf terug te vinden, zoeken naar je oude ik, lijkt mij dat je ‘nieuwe jij’ de beste keuze is om ruimte te geven.
Mijn scheiding kwam door de dood, en dat is nu 8 jaar geleden, en nog steeds is mijn nieuwe ik er niet, en de oude evenmin. En nog vrijwel dagelijks is hij in mijn gedachten. Net zo goed als veel dingen van vroeger. Alles, ook de negatieve ervaringen, sla je op. Als ze uit je hoofd raken lijkt het mij meer de tijd en nieuwe ervaringen die het verdringen (overschrijven, maar het is nog wel terug te vinden).
Maar ik ben dan ook niet zo koppig. Hopelijk doe je veel nieuwe ervaringen op en helpt je koppigheid je.
Ik denk dat mijn ex ook altijd wel in mijn gedachten bij me zal blijven. Ik hoop het eigenlijk ook. Ik projecteer nu nog teveel mijn eigen (negatieve) mening over mezelf op haar stem. Ik moet dus vooral de waardering voor mezelf terug vinden. De koppigheid waardeer ik in ieder geval al.