Uit mijn hoofd!

Jezelf terug kunnen vinden nadat je jezelf had verloren is blijkbaar een kwestie van stoppen met zoeken. Het is ook een kwestie van aandacht voor dat wat wél belangrijk is voor jezelf. Die aandacht vast blijven houden is moeilijk, vind ik. Mijn aandacht lijkt steeds van mezelf af te glijden. Dan heb ik gedachten over mezelf die niet van mezelf zijn. Er zit nog altijd een tweede stem in mijn hoofd die me zeer vertrouwd is. Haar stem. Onbegrip. Sarcasme. Mijn projectie. Ze uit zich voortdurend in mijn hoofd bij keuzes die ik maak. Of niet maak. Bij ondoordachte acties weerklinkt haar afkeuring in mijn hoofd. “Kop houden!”, denk ik dan (soms hardop), “Uit mijn hoofd jij!”. Naar het schijnt duurt het een derde van de tijd samen voor een ex-geliefde helemaal uit je hoofd is verdwenen. Ruwweg zeven jaren in mijn geval. Daar zijn er al twee van voorbij, dus nog vijf voor de boeg. Haar stem is nog sterk, maar heeft al minder vat op me. Een kwestie van tijd dus. En vooral een kwestie van koppig blijven geloven in mezelf. Koppig is mijn eerste natuur en zelfspot mijn tweede, dus ik maak me geen zorgen.

De hobbyfilosoof

Als vanzelf ontspruiten aan zijn warrige brein kernachtige, quasi wijze uitspraken. Nogal lukraak ook. Laatst zei hij bijvoorbeeld heel overtuigend: “het klimaat is in de mensen, en niet andersom”. En toen was hij stil. Voorafgaand aan die uitspraak oreerde hij er lekker op los over “de situatie” in de wereld. We zouden allemaal verslaafd zijn aan meer, meer, meer. Iets waarover hij natuurlijk ook de wijsheid niet in pacht heeft, zoals hij voor de zekerheid maar even zei. Het is voor een mens ook teveel omvattend om allemaal te begrijpen.

Maar het klimaat is volgens hem dus in de mensen in plaats van het omgekeerde. Toen hem werd gevraagd of hij met klimaat soms “welzijn en vrede” bedoelde, en dat als we allemaal zorgen voor ons innerlijke klimaat, we het klimaat om ons heen beter zullen verdragen, haalde hij slechts zijn schouders op en zei: “Dat zou kunnen, maar ik ben ook maar een onbeduidende hobbyfilosoof”. Hij is één en al bescheidenheid natuurlijk. Zwelgend in zijn innerlijke welzijn en vrede.

Zelfanalyse

Het overkomt me vaak dat ik ineens door heb dat ik mezelf zit te observeren. Alsof ik mijn eigen patiënt ben. Als een soort onafhankelijke ik, neem ik mijzelf op een vreemde, psychoanalytische manier waar. In mijn hoofd maak ik mentale notities. Zo van:
– drinkt uit gewoonte veel koffie,
– laatste tijd snel emotioneel van slag, compenseert goed vanuit veerkracht,
– denkt aan vroeger, voelt zich weemoedig,
– heeft zelf toch ook rancuneuze gedachten,
– is zich bewust dat hij net te snel oordeelde, en verontschuldigt zich daar voor,
– loopt veerkrachtig, voelt zich nu zelfverzekerd,
– heeft al veel minder het gevoel altijd op zijn hoede te moeten zijn,
– is zich bewust van zijn zelfanalyse en vraagt zich af of dat wel normaal is.